به گزارش شمال نیوز به نقل از سایت شمال ورزشی کمتر رزمی کاری را در ورزش های رزمی و رینگی کشور می توان یافت که نام سید مجتبی حسینی را نشنیده باشد.آلبوم افتخارات این قهرمان سنگین وزن کیک بوکسینگ جهان که اهل مازندران است آنقدر پر از عناوین متعدد است که شاید به جرات بتوان گفت در استان های شمالی کمتر کسی را در کیک بوکس می توان با این تعداد مقام یافت.
عناوینی از قبیل نائب قهرمان کیک بوکسینگ جهان در 2008 قهرمان سنگین وزن جهان در اسپانیا 2009 ،نائب قهرمان سنگین وزن جهان فول کنتاکت 2009 ،قهرمان سنگین وزن جهان 2011 در آلمان،قهرمان بازی های حرفه ای 2010 و 2011 ترکیه،دارای کمربند طلایی قهرمان قهرمانان سنگین وزن فدراسیون ورزش های رزمی جمهوری اسلامی ایران،عضویت در 5 دوره تیم ملی و دهها عنوان استانی و کشوری تنها گوشه ای از عناوین کسب شده توسط این ورزشکار شمالی در سطح کشور و جهان می باشد.
سید مجتبی را در حالی در باشگاه برای انجام مصاحبه یافتیم که حال و روز خوشی نداشت و آن ورزشکار پر روحیه همیشگی نبود.وقتی علتش را جویا شدیم جمله ای گفت که ما را به تاثر واداشت.

این ورزشکار که تمام هم و غم خود را برای احتزاز پرچم کشورش در مسابقات سنگین رزمی گذاشته و هیچگاه تسلیم حریفان پرآوازه و با قدرت خود نشده بود امروز از نداشتن کار شکوه دارد.او از بیکاری به عنوان حریفی نام برده که کم کم دارد ناک اوتش می کند.
سید مجتبی از بد قولی مسئولین گفته و اینکه حتی زیر مجموعه رییس جمهور به دستور وی بی اعتنایی کرده و در حالیکه رییس جمهور ذیل درخواستش دستور حل مشکل را داده اما معاونت منابع انسانی ریاست جمهوری کاری برایش نکرده،او از ناملایمتی مسئولین استانی هم گفته و اینکه احترامی برای ورزشکاران قائل نبوده و تنها برای گرفتن عکس یادگاری در کنار ورزشکاران حاضر می شوند!!!او از آن گفته که در شرایط حاضر بسیار سخت است که بدون درآمد به تمرین حرفه ایی خود ادامه دهی.
این ورزشکار خوب استان از خاطره هایش هم گفت.زمانی که در فینال مسابقات کیک بوکیسنگ قهرمانی جهان در آلمان با دست شکسته و علیرغم منع پزشک جلوی حریف حاضر شده و او را شکست داده،از متورم شدن دستش در آن مسابقه تا آنجا که دستکش بوکس از دستش بیرون نمی آمد و با قیچی دستکش را پاره کردند گفته،از آسیب دیدگی ها و وقت هایی که فقط برای افتخار آفرینی برای استان و کشور گذاشته و حالا بعضی ها برای همین امر او را سرزنش می کنند که حاصل زحماتت چه شد؟
سید مجتبی این را هم گفته که بخدا علیرغم سنگینی تمرینات و مسابقات و فشار بدنی باز هم حاضر است به عنوان سرباز ادای دین به میهنش کند اما بیکاری نمی گذارد تمرکزی برای تمرین داشته باشد.

او تنها چیزی که از مسئولین می خواهد شغل است.کاری که بتواند خاطر او را آرامش دهد..راستی مگر ما چند ورزشکار مثل سید مجتبی حسینی با این همه افتخار در ورزش های رزمی استان  داریم؟آیا واقعا" مسئولین نمی توانند برای اشتغال او کاری بکنند؟آیا جز این است تبلیغاتی را که بعضی از آقایان مسئول به عنوان عملکرد و به نام خود تمام می کنند بخاطر افتخار آفرینی ورزشکارانی مثل این جوان است ؟آیا می دانید چقدر باید زحت کشید و ورزشکارانی از این دست پرورش داد؟چرا باید بخاطر نداشتن کار یک ورزشکار آن هم در زمانی که می تواند برای مملکت خود افتخار آفرینی کند ورزش را ترک نماید؟براستی اگر سید مجتبی فرزند یکی از مسئولین بود با ابن همه افتخار الان بیکار بود؟
اگر چه این قصه سر دراز دارد اما انتظار از مسئولین استان و همچنین مدیر کل ورزش و جوانان مازندران که همواره در حل مشکلات ورزشکاران اهتمام ویژهای  داشته انتظار می رود مساعدت  خاصی در این زمینه مد نظر داشته تا انشاالله شاهد حضور جوانان بیشتری در عرصه ورزش های قهرمانی از استان مازندران باشیم.